Het kleinste ego kan groots stralen

De man blies zijn laatste adem uit en stapte uit zijn lichaam, aan de hand van zijn begeleider uit de Lichtwereld. Hij keek om zich heen. Het was licht, de kleuren waren helder, en hij zag nog veel meer mensen en begeleiders. Hij keek om zich heen, alle indrukken in zich opnemend, zich verwonderend over de transparantie van de begeleiders. 

“Is dit de hemel?” vroeg hij.
“Nee”, zei zijn begeleider, “dit is de ontvangstruimte voor de zielen die net zijn overgegaan. Hier blijf je een tijdje om aan de nieuwe situatie te wennen, en om te leren hoe je verder moet”.
“Hoe lang duurt dat?” vroeg de man.
“Dat is voor iedereen verschillend”, antwoordde de begeleider. “Sommige mensen hebben op aarde al heel veel geleerd en kunnen al snel door naar de hemel. Anderen hebben wat meer tijd nodig. En sommige zielen moeten nog eens terug naar de aarde, omdat dat beter is voor hun leerproces. Dat is niet erg, iedereen komt er uiteindelijk. Kom, ik laat je wat dingen zien”.

In de tijd die volgde, waarin niemand overgens besef had van tijd, leerde de man hoe hij als ziel zonder lichaam op aarde kon zijn om daar te kijken hoe het met zijn familie en vrienden ging. Het was niet altijd fijn om te zien hoe ze soms ruzie maakten, of vriendschap sloten met de foute mensen. Dan deed hij zijn best om hen dat duidelijk te maken, maar zijn familie zag en hoorde hem niet. 

Hij leerde nieuwe zielen kennen om er vervolgens achter te komen dat ze elkaar op aarde al eens ontmoet hadden. Er ontstond al snel een groepje van zielen die zich met elkaar verbonden voelden. Ze waren het niet altijd met elkaar eens, maar ze hadden tijd genoeg en discussiëren was best leuk als je uiteindelijk gelijk kreeg. 

Ze ontdekten steeds meer, en op een dag zagen ze een deur, waarbij een fel licht door het sleutelgat straalde. “Wat zou daarachter zijn?” vroegen ze zich af. Ze duwden tegen de deur, maar deze ging niet open. Ze probeerden door het sleutelgat te kijken, maar zagen enkel licht. Ze vroegen het aan een van de begeleiders die langs kwam.
“Dit is de toegang tot de hemel”, zei de begeleider.
“En wanneer mogen wij daar naar binnen?” vroeg iemand.
“Jullie zijn nog te groot”, zei de begeleider.
De zielen keken elkaar en hun begeleider aan. Hoezo te groot?
“Kijk eens goed naar jezelf”, zei de begeleider. “Jullie ego’s zijn zo groot. Jullie willen nog altijd bepalen hoe het leven eruit moet zien. Jullie willen dat de mensen op aarde naar jullie luisteren. Jullie discussiëren en vinden daarbij je eigen mening het belangrijkst. Jullie begrijpen niets van het Goddelijk Plan. Ieder van jullie stelt zichzelf centraal. Dat is allemaal ego. En zolang het ego nog zo groot is, kun je hier niet naar binnen”.
Iemand kreeg een idee. Als hij nou bevriend zou worden met degene die de sleutel had, kon hij vast wel eerder naar binnen. Hij vroeg aan de begeleider: “Wie heeft de sleutel van de deur?”
“Niemand”, zei de begeleider. “Er is geen sleutel. Breek je ego af. Breek je ego verder af. Breek je ego nog verder af. Net zolang, tot het zo klein is, dat je door het sleutelgat past”. 

De zielen stonden wat bedremmeld te kijken.
“Kom”, zei de begeleider, “wees niet verdrietig of boos. Het lukt uiteindelijk iedereen. Jullie zijn nu klaar om bewust het pad op te gaan, om je ego op te lossen in liefde-wijsheid. Dit is een nieuwe stap in jullie evolutie. We sturen jullie nog eens naar de aarde, en zorgen ervoor dat jullie geboren worden op een plaats waar je bewust kunt groeien. Waar je elkaar als mens weer gaat ontmoeten, en elkaar herkent als gelijkgestemde zielen. We zorgen ervoor dat je aardse lessen krijgt die je naar een hemels inzicht brengen. Op aarde is veel gelegenheid om je ego af te breken. Het is ook een prachtige plaats om te laten zien wat je al geleerd hebt. Je kunt een voorbeeld zijn voor andere mensen. Je kunt andere mensen helpen. Je ego zal kleiner en kleiner worden. Als je dan weer hier terug komt, zal het niet lang duren voordat je klein genoeg bent. Alleen het kleinste ego kan groots stralen….”

Asmi Chela

TERUG     VERDER